Ne adaletsiz bir dünya...
Kimi günahları ile yükseliyor,
kimi iyilikleri ile kaybediyor...
William Shakespeare
Çok kez gözlerimi sımsıkı kapatıp bile bile yağmura yakalanmak istedim. Veda etmek bir ağaca, bilinmeyene bir yalnızlığa koşmak mesela. Denedim; üstüme gölgesini düşürüyordu her seferinde korkular. Geçmişe ait güzel şeyleri gülümseyerek teslim etmek geçmişime, şimdiye ait yaşamıma, doğanın güvenilir huzuruna ve dengesine. Gideceğim yoldan eminim, engeller dinlenme noktam olmaktan öteye gidemez atık. Gözümün önünde olan şeyleri arayıp durduğumu fark ettiğimde bitmişti herşey. Acıya rağmen inadına yaşamak, tutunmak hayata. Yalınayak toprağa basmak gibi mesela, sabahin ilk ışıklarıyla ayak bastığım toprakların üzerinde yeşermeye çalışan bitkilerin, hayatımın şimdisinde hep benimle olmalarına şükran duyarak karşılamak yeni günü. Islansam da tepeden tırnağa, yaşamak, inanmaktır aşka. Her şey yepyeni ve farklı olacak. Masmavi, bir tek bulutla bile lekelenmemiş gökyüzü misali. Günaydın diyebilmek, gülümsemek yeni güne… güneşin doğuşuna ve umuda.