Opinie - De EU moet de betrekkingen met Turkije verbeteren voor zijn eigen toekomst

“De schrijver is academicus aan de afdeling Internationale Betrekkingen van de Near East University in de Turkse Republiek Noord-Cyprus (TRNC)”

Turkije en Europa zijn al eeuwen buren en delen dezelfde geografie. Turkije verkoos politiek het Westen in de internationale arena en werd lid van alle westerse internationale organisaties. Het is lid van toonaangevende organisaties, waaronder de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, de Raad van Europa en de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO).

In 1963 ondertekende Turkije ook een overeenkomst tot oprichting van een associatie met de Europese Economische Gemeenschap - lang voordat het de EU werd. Het land vroeg in 1987 een volledig lidmaatschap van de gemeenschap aan, ondertekende in 1996 de douane-unieovereenkomst op weg naar toetreding tot de EU en de onderhandelingen over een volledig lidmaatschap begonnen op 3 oktober 2005.

Sindsdien heeft de EU de stappen van Turkije voor de verwestering verkeerd geïnterpreteerd en zijn de onderhandelingen "structureel asymmetrisch" gebleven, waarbij het blok uitging van de wens van Turkije om "onmisbaar" te zijn en trachtte voortdurend concessies van het land te verkrijgen, waarbij Turkije de politieke en economische problemen.

Om een concreet voorbeeld te geven, sinds de aanvraag van Turkije voor volledig lidmaatschap in 1987, legden alle rapporten van de Raad van Europa een "organische link" vast tussen het toetredingsproces en de kwestie Cyprus. Hoewel het bekend is dat het een gevoelige kwestie is voor Turkije, werd het land afgeschilderd als de meest verantwoordelijke speler voor de impasse op Cyprus. Turkije werd gevraagd om beide bij te dragen aan het proces en de Grieks-Cypriotische administratie van Zuid-Cyprus te erkennen.

Het toetredingsonderhandelingsproces zit vol met dubbele normen en paradoxen tegen Turkije.

Turkije is het enige land dat de douane-unieovereenkomst heeft ondertekend zonder lid te zijn van de EU. Krachtens de overeenkomst was Turkije, hoewel het niet toetrad tot de besluitvormingsmechanismen, verplicht zich te houden aan de buitenlandse handelsovereenkomsten, het economisch beleid en de douaneovereenkomsten die de EU met andere landen heeft ondertekend.
Ook heeft Turkije de tarieven en rechten op alle goederen die uit Europa komen afgeschaft, terwijl de sectoren waarin Turkije een relatief voordeel heeft - zoals landbouw en textiel - zijn uitgesloten van de douane-unie.

Bovendien heeft Turkije geen rechten meer gekregen, waaronder financiële steun en vrij verkeer van werknemers, hoewel deze rechten in 1973 in het aanvullende protocol zijn opgenomen en zijn bevestigd met de douane-unieovereenkomst.

De onderhandelingskaderovereenkomst die in 2005 werd ondertekend, was een essentieel document van het onderhandelingsproces en bepaalde de beginselen, procedures en hoofdstukken van de toetredingsonderhandelingen.

Het document heeft specifieke uitdrukkingen die nog niet eerder voor een andere kandidaat-lidstaat zijn vermeld. Deze uitdrukkingen suggereren dat de onderhandelingen te allen tijde eenzijdig door de EU kunnen worden opgeschort, een open onderhandelingsproces dat geen volledig lidmaatschap garandeert.

Het meest opvallende artikel met dubbele normen zegt dat zelfs als Turkije lid wordt van de EU, het land voor een bepaalde periode beperkingen op het vrije verkeer en het structuur- en landbouwbeleid zou ondervinden.

Het verklaarde zelfs dat de EU "permanente" beperkingen aan het vrije verkeer, permanent verblijf en werkvergunningen voor Turkse burgers zou kunnen opleggen. Het is een hele uitdaging dat deze uitingen in het Onderhandelingskaderdocument zelfs in tegenspraak zijn met de grondrechten van de EU.

Als we het toetredingsproces vergelijken met een marathon, ongeacht of Turkije op zijn best loopt, zullen de EU-scheidsrechters de finishlijn vooruit brengen, met als doel de race nooit te beëindigen.
Tegenwoordig is het meest fundamentele probleem in de betrekkingen tussen Turkije en de EU dat de EU letterlijk een "kant" wordt nadat de Grieks-Cypriotische regering van Zuid-Cyprus tot de EU is toegetreden. De Grieks-Cypriotische regering en Griekenland manipuleerden het EU-beleid.

Turkije en de TRNC werden in de ogen van de EU onder druk gezet om "anderen" te zijn. Daarom werden het expansionistische beleid van Griekenland en de Grieks-Cyprioten en de rechtmatige eisen van Turkije uit internationale overeenkomsten genegeerd. Turkije werd veroordeeld vanwege zijn koolwaterstofactiviteiten in de regio en werd zelfs geconfronteerd met EU-sancties die beperkte gevolgen hebben.

Als we naar de andere kant van de medaille kijken, is Turkije in veel opzichten een belangrijk en strategisch land. Het is het enige democratische en moslimland dat een toetredingsproces met de EU onderhoudt. Turkije is de belangrijkste regionale macht geworden met zijn rijke geschiedenis, culturele structuur, onmiskenbare militaire macht en groeiende diplomatieke activiteiten.

Turkije is ook een brug tussen Europa en Azië en een energiecorridor op de belangrijkste koolwaterstofreserves en transitieroutes ter wereld.

De politieke en economische stabiliteit van Turkije, dat zijn rol als energiecorridor in de regio versterkt, met name bij de projecten Turk Stream en Trans Anatolian Natural Gas Pipeline, is van vitaal belang voor Europa.

Ondanks deze duidelijke situatie is het een contradictie dat de EU met de manipulatie van de Grieks-Cyprioten en de Grieken de internationale rechten van Turkije in het oostelijke Middellandse Zeegebied probeert te ontkennen en haar standpunt te beschermen.

Samenwerking tussen de EU en Turkije zal ook de regionale activiteiten van de EU verbeteren.

Kortom, Turkije is een zeer belangrijk land dat de EU niet kan negeren op politiek, militair, economisch, geostrategisch en energiegebied. De bevooroordeelde houding van de EU, gemanipuleerd door Grieks-Cyprioten en Grieken, betekent dat de unie zichzelf in de voet schiet. De relatie van de EU met Turkije zal zijn toekomstige rol in de internationale politiek bepalen, nog meer in de periode na de Brexit.

* De meningen in dit artikel zijn van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijk het redactionele beleid van Anadolu Agency.
 

©MD 
TURKİNFO.NL