İnsanın ne yapabileceğini bilemediği o çaresizli zamanlar…
Yada çok sey yapmak isteyip de yapamadığı…..
Bazen alıp gitmek gelir uzaklara.
Yanıma sadece kendimi alarak, bırakıp cam kırıklarını hayatımın…
Gitmek uzaklara…
Beni tanımayan ve benimde tanımadığım,
Aslında kaçtıklarımdan pek de farkı olmayacak insanlar…
Farklı bir iklim, farklı bir coğrafyada buram buram solurken havayı.
Kafamı kaldırıp da baktığımda yüzümdeki ‘ben nerdeyim’ şaşkinlığı yada mutluluğu.
Ya bir boşluk, ya da őzgürlük ?
Ve bir gel git daha yüreğimin okyanusunda..
Hayatımın sıradan geçtiğini düşündüğüm an…
Artık neyi yapıp neyi yapmayacağımı bildiğim an…
İşte bu seferde yaptıkların uzaklaştırmak istiyor seni.
İşte en güzel karar.
Yeni bir sayfa.
Hic karalanmamiş.
Baştan yazmak istiyorum herseyi.
Ama ne silgiyi veren var..
Nede kalemi…
Karar vermek.
En korkunç kelime bu.
Kararsızlık.
"ne olacak" demek.
Doymak bilmeyen midesi ile bekler orada "acabalar".
Aldığı ve verdiğinin hesabını tutar.
Görürsen kaç.
Kendinedir en büyük kötülüğü oysa.
Kendi ile meşguliyeti yüzünü ışığa çevirmez.
Işık almaz yüzü.
Kararır.
Bu negatif bir his değil, belki de dikkat ve yoğunlaşmayla da ilgilidir.
Belki de koşarken duvara çarpma halinin sık tekrarındandır.
Evet kararsızlık kendini sağlam bir kılıfla örter.
Esirge bizi.
Atalay Kızılay & Ayfer Kızılay
FACEBOOK YORUMLAR